Conquer your fears.......reünie lagere school

Toen ik 11 jaar was en in groep 7 van de lagere school zat, ben ik naar een andere school gegaan. Dit, omdat ik op mijn oude school werd gepest. Dit pesten begon in groep 6 en had voor mijn gevoel te maken met jaloezie op mijn vriendschap met ...(uit privacyoverwegingen noem ik geen namen). Ruim 30 jaar later zijn wij nog steeds vriendinnen én vorige zomer heb ik bijna drie maanden in het huis van haar ouders doorgebracht. (zie mijn blog over Ierland) 
Vier jaar geleden had ik een reünie van mijn 'tweede' lagere school, oftewel de lagere school waar ik in groep 7 naartoe ben gegaan. Het was een gezellige middag en avond. Als er ooit een reünie van mijn 'eerste' lagere school (lees: de school waar ik werd gepest) zou plaatsvinden, zou ik er echter niet naartoe gaan. Zo dacht ik er in ieder geval toen over. Waarom? Op de eerste plaats omdat ik er nog geen behoefte aan had. Ook vond ik het toen nog te confronterend, te pijnlijk. Ik voelde van binnen dat ik er nog niet aan toe was.

Afgelopen september las ik op Facebook dat men bezig was met het organiseren van een reünie van mijn 'eerste' lagere school. Deze zou in maart 2018 plaatsvinden. Gemengde gevoelens kwamen er in mij op. Zou ik gaan of niet? Vanuit Ierland appte ik mijn vriendin over de geplande reünie en vroeg haar of dat zij naar de reünie wilde gaan. In eerste instantie besloten wij niet te gaan. Na het even te hebben laten bezinken, besloten wij om er toch naar toe te gaan. SAMEN, dat wel!

Het uur U nadert............

Weken gingen voorbij. Zo nu en dan dacht ik aan de aankomende reünie met nog wat gemengde gevoelens, dat dan weer wel. Ik kon echter altijd op de dag zelf nog beslissen om niet te gaan. Diep van binnen wist ik al dat ik dit niet zou doen. En ineens............was het maart 2018. Het uur U naderde met rasse schreden, want de reünie zou op zaterdag de 10e plaatsvinden. Twee dagen hiervoor kreeg ik een berichtje van mijn vriendin. Zij wist nog niet zeker of dat zij wel kon meegaan. Dit, vanwege ziekte (griep) bij haar kinderen. "O.....jee, wat nu? Ga ik alleen of ga ik dan ook niet?" Een andere gedachte die in mij opkwam, was: "Als ik niet ga, krijg ik wellicht spijt." Diep van binnen voelde ik namelijk dat ik er naartoe moest gaan. Ik wilde het voor mezelf afsluiten. Na een paar uurtjes te hebben geslapen, besloot ik om toch te gaan. En desnoods alleen als mijn vriendin niet kon! Op vrijdag appte ze dat ze wel kon meegaan. Ik voelde me eerlijk gezegd behoorlijk opgelucht, want nu hoefde ik niet alleen te gaan. Dit had ik toch wel gedaan, omdat ik dus de innerlijke drang voelde om te gaan. Alleen had ik er dan toch wel tegenop gezien. Er tegenop zien, deed ik eerlijk gezegd toch wel, ondanks dat mijn vriendin wél meeging. De avond ervoor, ik sliep bij mijn moeder, kwam ik bijna niet in slaap. Ook droomde ik 's nachts al dat ik bij de reünie was en oude klasgenoten ontmoette. Ik heb die nacht niet veel geslapen en was alweer vroeg wakker op de dag van de reünie, afgelopen zaterdag.

D-Day......de dag van de reünie 

Voordat mijn vriendin mij kwam ophalen, heb ik mezelf eerst een (sound)healing gegeven. Ik voelde namelijk van alles borrelen in mijn buik- en zonnevlechtchakra. Mijn innerlijk meisje dat bang en onzeker was, wilde worden gezien en getroost. Ik zag haar, heb haar getroost en gezegd dat ze veilig was bij mij. Daarna heb ons beiden een (sound) healing gegeven! Tegen 15.30 uur was mijn vriendin er. Mijn moeder zag dat wij beiden enigszins nerveus waren. Dat klopte dus!😅 Mijn vriendin en ik liepen naar de locatie waar de reünie plaatsvond. Bij binnenkomst zag ik vrijwel meteen 'mijn pester' in de verte al staan. Er ging toen ook meteen iets in mij aanstaan; in mijn buik voelde ik het weer kriebelen. Ook zag een meisje (nu volwassen dame 😉), die vroeger mijn vriendin was voordat zij mij ging pesten.

Beide dames heb ik op een rustige manier 'geconfronteerd'. Tegen mijn voormalige vriendin heb ik gezegd dat ik vond dat zij een meeloper was. We waren eerst vriendinnen en ineens keerde ze zich tegen mij. Dit begreep ik vroeger als kind niet. Nu wel. Als volwassene zie ik dat zij vroeger als kind ook bang was. Dit klopte ook, vertelde zij mij. Ze was heel erg bang voor de pesters, daarom deed zij mee. Zij bood mij hiervoor nog haar excuses aan. Ze vertelde mij nog veel meer. Dit is echter tussen ons. De andere dame heb ik apart genomen en gevraagd of dat zij zich nog kon herinneren dat zij mij had gepest. Dat ik onder andere vanwege haar gedrag (er was nog een pester, maar die was niet aanwezig op de reünie) naar een andere school ben gegaan. Dat ik vroeger hele omwegen reed van huis naar mijn nieuwe school en andersom om hen maar niet tegen te komen. Zij kon zich echter niet meer herinneren dat zij mij vroeger had gepest.

Closure..........terugblik op reünie

Ik ben blij en trots op mezelf dat ik naar de reünie ben gegaan en dat ik de 'confrontatie' met mijn voormalige vriendin en een van de pesters ben aangegaan. Het gaat er mij niet om of dat 'mijn pester' zich dit daadwerkelijk niet meer kan herinneren of misschien wel niet wilt herinneren. Het gaat mij er ook niet om om excuses te ontvangen. Ik ben blij dat ik het tegen de dames heb gezegd zodat ik het voor mezelf  kan afsluiten. Dat ik vrede hierin voor mezelf én in mezelf nu heb (gevonden)! Met mijn voormalige vriendin houd ik contact en de andere dame kan ik nu weer vanuit alle rust in mezelf begroeten en er een praatje mee maken.

De reünie was verder erg gezellig. Ik heb onder meer met mijn oude juffrouw van de kleuterschool gesproken en met een aantal leraren. Een paar van hen herkende ik in eerste instantie niet, omdat zij geen baard meer droegen.😁 Verder heb ik nog met een aantal voormalige klasgenoten en andere aanwezigen gesproken. Interessant en leuk om te horen hoe het hen is vergaan. Ook mijn vriendin is de reünie achteraf meegevallen en vond ze het gezellig. Degene die haar vroeger had gepest, bood haar zijn excuses hiervoor nog aan. Dit vind ik mooi en dapper van hem.

Ik ben blij dat ik mezelf (en misschien ook wel andere betrokkenen) de kans heb gegeven het (pest) verleden een plekje te gunnen waar het nu kan rusten. Dus........, als er over 30 jaar weer een reünie wordt georganiseerd, ben ik er zeer waarschijnlijk bij. Dit natuurlijk bij leven en welzijn en wellicht wel achter de rollator! 😆😏 We shall see! 🍀

Unleash The Hero Within

Vrijdag 1 december jongstleden heb ik deelgenomen aan het event "Unleash The Hero Within" van Marcel Lahaije bij kasteel de Keverberg in Kessel. Hoe ik ertoe kwam? Ik zag 'toevallig' (ik geloof niet in toeval) op maandag 27 november een filmpje van Marcel op Facebook waarin hij zijn inzicht over teleurstelling met ons deelde. Hij vertelde in dit filmpje onder andere hoe je een teleurstelling kunt zien als een kans in vermomming, een leermoment en hoe je het kunt herschrijven naar een positieve gebeurtenis. Dat een teleurstelling jou de kans geeft om het beste uit jezelf te halen, om de held in jezelf eruit te laten en erop te reageren. Dat een teleurstelling vraagt om een betere versie van jezelf.

Ik herkende mezelf in zijn verhaal. Zoals bij een aantal van jullie bekend, ben ik driftig aan het solliciteren naar betaald werk. Hierbij krijg ik regelmatig te maken met een teleurstelling (lees: afwijzing op mijn sollicitatie). Het is de kunst om dan toch in mezelf te blijven geloven en te ontdekken dat ik nog niet de beste versie van mijzelf heb laten zien in mijn cv, mijn sollicitatiebrief en op mijn LinkedIn profiel. (Hiermee ben ik inmiddels aan de slag gegaan met dank aan iemand uit mijn netwerk). Nadat ik Marcel een persoonlijk berichtje had gestuurd, stuurde hij mij meer informatie over het event. Deze informatie kun je onderaan deze blog lezen. Dit sprak mij zo aan dat ik op vrijdagochtend 1 december om 9.00 uur bij kasteel De Keverberg op de stoep stond.

Out of your comfort zone 

Nadat we allemaal waren gearriveerd, gingen we aan de slag! We begonnen met het opblazen van ballonnen. De ballonnen vertegenwoordigden onze ego's. Nadat wij ze hadden opgeblazen, mochten we zij aan de kant gooien zodat wij de rest van de dag vanuit ons Ware Zelf zouden spreken en niet vanuit ons ego (ego = een grote omweg, aldus Marcel). Deze 'oefening' triggerde al meteen iets in mij, want ik ben bang voor ballonnen. Deze angst heb ik al van kleins af aan. Ik houd niet van harde geluiden, waaronder harde knallen én bij ballonnen weet je ook niet wanneer ze uit elkaar springen. Áls er ballonnen in een ruimte zijn, probeer ik deze altijd te omzeilen. We waren dus net begonnen en ik werd al meteen uitgedaagd om mijn angst voor ballonnen aan te gaan en uit mijn comfortzone te stappen. Ik had nee kunnen zeggen tegen deze oefening, maar dat voelde niet goed. Ik ben de uitdaging dan ook aangegaan. Voordat ik de ballon opblies, dacht ik: "Ik laat mijn angst los en zie wel wat er gebeurd. Als hij knapt, dan knapt hij en zo niet...JIPPIE!" JIPPIE.... it was, want mijn ballon knapte niet.

De donkerblauwe ballon heb ik opgeblazen 😊

Hierna volgde een voorstelrondje. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar telkens als ik in een een voorstelrondje zit, begint het een beetje te kriebelen in mijn buik. Ik schiet ook nog weleens in mijn hoofd om te bedenken wat ik ga zeggen als ik aan de beurt ben. "Zeg ik niet teveel, zeg ik niet te weinig?" Dit betekent dus dat ik eigenlijk niet aanwezig ben tijdens het voorstelrondje. Niet leuk voor mezelf, want ik leg de lat hoog voor mezelf. Het is echter ook niet leuk voor de mensen die voor mij aan de beurt zijn. Ik luister namelijk niet echt naar hun verhaal, omdat ik teveel bezig ben met mijn eigen verhaal in mijn hoofd. Als je in een voorstelrondje zit, kun je dit dus ook zien als een uitnodiging om uit je comfortzone te stappen. Om het niet te goed te willen doen, maar te accepteren dat je goed bent zoals je bent!! Dat je niets speciaals hoeft te doen of iets hoeft te proberen. Dat je beter de situatie rustig kunt ondergaan dan te blijven vechten tegen de spanning. Als je dan aan het woord bent en er valt een stilte, is dat ook oké. Accepteer dit. Je kunt het namelijk toch niet meer veranderen, want de stilte is er al. Zeg eventueel tegen de anderen dat je de juiste woorden niet kunt vinden, dat je even niet meer weet wat je wilt vertellen. Dit is mij bij een andere oefening deze dag ook overkomen. Hierover later meer.
Terugkomend op het voorstelrondje van vandaag. Zover ik me nog kan herinneren, was en bleef ik voor het grootste gedeelte wel aanwezig. 😉

Weerstand - wat wil het zeggen? Houd het je in de greep of kun je het voelen om daarna weer los te laten? 

Aan de tekentafel 😅

Na het voorstelrondje volgde een visualisatieoefening. We mochten gaan visualiseren wat wij voor onze dood nog in het leven willen neerzetten en hoe wij na onze dood herinnerd willen worden door onze naasten, onze bekenden. Na deze visualisatieoefening mochten we tekenen wat wij tijdens de visualisatie waren tegengekomen. De eerste gedachte die bij me opkwam, was: "Oei, ik kan niet tekenen. Ik teken als een vijfjarige." Er kwam even weerstand om deze oefening te gaan doen. Ik was namelijk 'bang' voor de mening van de anderen, dat zij mijn tekening raar zouden vinden. Echter, het gaat er niet om wat anderen van mijn tekening vinden, het gaat erom wat ik ervan vind en wat ik eruit haal. De weerstand op deze oefening maakte mij bewust dat ik mezelf afkraakte en daarmee mijn eigen 'vijand' was. Door deze weerstand er even te laten zijn en me bewust te worden wat er achter deze weerstand zat, kon ik hem ook weer snel loslaten. Ik pakte een potlood en begon met tekenen. Ik dacht er niet meer over na en liet de potloden en mijn hand het werk doen. Met het loslaten van de weerstand en het stemmetje in mijn hoofd ging het tekenen dus als vanzelf; de kleuren, vormen, wat ik wilde 'zeggen' verschenen automatisch op papier. Mijn creativiteit stroomde.😊 Tijdens de nabespreking van deze oefening bleek trouwens dat ik niet de enige was die de gedachte had van: "Ik kan niet tekenen" en in eerste instantie wat weerstand voelde tegen deze oefening. Anderen schreven op papier wat ze nog willen neerzetten in hun leven, omdat ze het tekenen ervan ook als lastig ervoeren.
Tekeningen of geen tekeningen,.... de creativiteit spatte deze ochtend in ieder geval de pan uit.😉

Mijn kunstwerk 😃

Na onze tekenkunsten te hebben vertoond, gingen we aan de slag met onze schrijfkunsten. We kregen de opdracht om zeven dingen, situaties op te schrijven waaraan we een hekel hebben, zoals betweters of oneerlijke mensen. Nadat we er zeven hadden opgeschreven, gingen we er telkens een paar afstrepen totdat we er nog maar twee overhadden. Uit deze twee moest je dan je definitieve keuze maken en dan mocht je deze gaan herschrijven naar een positief verhaal. Dus, als je een keuze had gemaakt voor betweters, mocht je gaan opschrijven waarom je zo 'blij' wordt van betweters. Een voorbeeld hiervan: "Als een betweter aan het woord is, hoef ik niet meer te praten, want hij/zij weet het toch altijd beter. Ik kan lekker onderuit zakken en luisteren zonder iets te zeggen, want hier wordt toch niet naar geluisterd." Mijn definitieve keuze was dierenmishandeling. Om hier een positief verhaal van te maken, heb ik wel even moeten nadenken en ik vond het even een ........oefening. Het is me echter wel gelukt om er een positief verhaal van te maken. Maar.... toen ik mijn verhaal aan de groep mocht voordragen in een pitch, ging het mis. Gedurende het voorlezen liep ik namelijk vast en kwam niet meer uit mijn woorden. Niet echt een fijn gevoel en "that's an understatement!" 😰😓😉 Stilte volgde............ met daarna de woorden: "Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, ik loop vast." Dit heb ik letterlijk zo gezegd. "Dit is niet erg", zei Marcel, "dat kan iedereen overkomen en je boodschap is wel overgekomen."

Grafrede 

Onze laatste oefening was het schrijven van onze eigen grafrede als we op 85-jarige leeftijd zouden sterven. Wat zouden wij graag willen dat iemand anders (bijvoorbeeld zoon, partner, zus, kleinkind) over ons vertelt tijdens onze herdenkingsdienst? Hmm.. slik.. het schrijven van je eigen grafrede.....lekker (not). Hoe wil je dat anderen op jou terugkijken als je er niet meer bent? Dat was een erg confronterende oefening en het lukte mij in eerste instantie niet om wat op papier te zetten. Ik liep letterlijk rond in het kasteel, van de bovenste verdieping naar de kelder om een rustige plek voor mezelf te vinden om te gaan schrijven. Deze plek vond ik niet. Natuurlijk niet. Deze plek kan ik ook niet buiten mezelf vinden, deze mag ik in mezelf vinden. Dus....na circa 10 minuten te hebben rondgelopen, ging ik toch weer naar de ruimte waar de rest ook zat. Weer aan tafel lukte het mij nog niet om iets op papier te zetten terwijl ik de rest druk zag schrijven. Hmmmmmmmmm.......... Ik schoot weer in mijn hoofd. Maar niets op papier zetten, was ook geen optie voor mij. Ik zag namelijk een beeld voor mij van een groot❓op mijn herdenkingsdienst. Dat niemand iets over mij kon zeggen of dat ze iets zeiden van: "Ja, die Monique, die wist eigenlijk zelf niet wat ze wilde. Ze was en is haar hele leven rusteloos geweest." Nee, dat is niet het beeld dat ik voor de toekomst wil afgeven. Diep van binnen weet ik namelijk wel wat ik (nog) in de wereld wil neerzetten, wat ik anderen en moeder natuur wil meegeven. En...ineens kreeg ik wel inspiratie om mijn grafrede te schrijven. De woorden vormden zich als vanzelf op het papier, ze vloeiden uit mijn pen. Ik kreeg mijn grafrede echter niet af. Wat ik wel af had, heb ik voorgelezen met de toezegging dat ik hem nog ga afschrijven. Ik heb dit nog niet gedaan vanwege onder meer andere schrijfactiviteiten, zoals het schrijven van mij blog over Ierland en deze blog. Dit ga ik echter binnen nu en een week wel doen. Het beeld van een groot❓op mijn herdenkingsdienst vind ik namelijk geen mooi vooruitzicht.

SLOT 😄

Heeft het event Unleash The Hero Within aan mijn verwachtingen voldaan? Ik heb het op me af laten komen en er van tevoren geen beeld van gevormd. Ik voelde echter wel dat ik erbij moest zijn, omdat ik het gevoel had dat er in mij ook nog een "ongeschreven verhaal ligt te wachten om te worden verteld."© Marcel Lahaije  Ik weet dat ik veel meer in mijn mars heb en dat mag er nu eindelijk eens uitkomen. Dit verhaal mag ik nu gaan schrijven. Het borrelt in mij om eruit te komen, om zichtbaar te worden; als een vulkaan die op het punt van uitbarsten staat! De tijd is nu rijp om te laten zien wie ik Werkelijk ben, Wat ik in huis heb en Waarom ik hier ben. Mijn innerlijke Heldin, ik noem haar "Wonder Woman Monique", trappelt om zich te laten zien aan de buitenwereld. Ze wil eruit om de buitenwereld te gaan verkennen en andere mensen en Moeder Aarde te helpen, te inspireren. Dit wil ze onder meer gaan doen door het schrijven weer op te pakken.

Het event heeft me er aan herinnerd dat schrijven een van mijn innerlijke schatten is, een van mijn talenten. Mensen in mijn omgeving hebben mij al vaker verteld dat ik inspirerend schrijf. Dat ik met schrijven iets moet gaan doen. Het schrijven van mijn eigen grafrede heeft me laten inzien dat het tijd is om mezelf niet meer te laten ondersneeuwen door stemmetjes in mijn hoofd, maar dat ik volop in mijn kracht mag gaan staan. Dat ik veel meer in huis heb dan dat ik tot op heden heb laten zien en dat ik volledig op mezelf mag vertrouwen. Het is nu tijd om dit mezelf te gunnen en anderen hiermee ook te helpen, waaronder ook Moeder Aarde.

Het was een dag met een lach en een traan, een dag van uitdagingen aangaan en uit je comfortzone stappen, een confronterende dag maar ook een dag die ik niet had willen missen!
"Marcel, dank je wel voor dit mooie en confronterende event en voor de veilige omgeving die je hebt gecreëerd zodat wij onszelf kwetsbaar durfden op te stellen! Het was ook erg mooi om te zien hoe jij je kwetsbaarheid liet zien. Ik wens je heel veel succes met je nieuwe avontuur, hiermee zet je ook een grote stap uit je comfortzone en "that's an understatement!" 😉

Details event "Unleash The Hero Within"

"Heb jij ook weleens het gevoel dat er nog iets groots moet komen in je leven? Alsof er nog ergens een ongeschreven verhaal op je ligt te wachten om verteld te worden? Een episch verhaal waarin jij held bent en een verschil kunt maken.Ergens diep in je hart weet je dat jij een speciaal talent bezit en wil je een bijdrage leveren om de wereld tot een mooiere plek te maken.

Nu is de tijd gekomen om jouw legendarische verhaal te ontdekken en de held in jezelf te ontwaken!

- Wat is jouw legendarische heldenverhaal?
- Waarom ben jij hier?
- Wat wil je werkelijk doen met jouw tijd hier op aarde?

Wat zou je doen als je te horen krijgt dat je nog maar twee jaar te leven hebt? Ga je dan hetzelfde doen als je gisteren deed of is er nog iets anders? En als er nog iets anders is, wat is dat dan?

Met 'Unleash The Hero Within' geef ik jou een onvergetelijke dag waar je samen met een klein groepje Reisgenoten het avontuur aan gaat en jouw innerlijke held laat ontwaken. Een dag gevuld met verrassingen, uitdagingen, een lach en een traan. Een dag om even weg te komen van je ‘normale’ leven en weer contact maakt met iemand die je misschien vergeten was of (te) weinig aandacht hebt gegeven…jouw innerlijke held.

Wat gaan we doen?
- Je gaat uit je comfortzone komen. Het klinkt misschien als een cliché maar the magic is outside your comfortzone. Er is echter een verschil tussen dit weten en het daadwerkelijk ervaren!
- Je gaat ervaren dat uit je comfortzone komen ook leuk kan zijn. Humor is een zeer belangrijk ingrediënt, humor ontwapent en creëert ruimte!
- Je gaat het legendarische heldenverhaal in jezelf ontdekken! Wie ben je en wat wil je nu echt doen met je enige fantastische, unieke, gekke leven!
Wat levert ‘t je op?
Aan het einde van deze dag voel jij jezelf moediger, krachtiger en zelfverzekerder. De held is ontwaakt! Je hebt verbinding gemaakt met jezelf én met anderen. Jouw legendarische verhaal is naar de oppervlakte gekomen en geeft meer richting aan datgene wat jij écht wilt doen."

"Jij bent de verhalenverteller van je eigen leven en je kunt je eigen legende creëren!"

IERLAND

Bij Lady's View, Killarney National Park

Van 12 juli tot 4 oktober jl. heb ik ik Ierland gezeten. Hoe het allemaal begon? Via het boek "Een zomer met het Kleine Volkje", geschreven door Tanis Helliwell. Eind april wees een gast bij het Elohim Centre mij op dit boek en zei dat dit boek echt iets voor mij was. Diezelfde avond heb ik heb boek nog besteld en een dag later had ik het al in huis. In een mum van tijd had ik het boek uit. Wat een geweldig boek! Ook het vervolg, "Pilgrimage with the Leprechauns", vond ik geweldig. Deze boeken wakkerden in mij het sluimerende gevoel aan om terug te keren naar Ierland. In 2015 was ik er voor het eerst en ik was meteen weg van het land en de mensen. De laatste weken kwam mijn 'Ierlandwens' al een paar keer naar de oppervlakte drijven.Totdat de boeken op mijn pad verschenen, deed ik echter niets met mijn wens en deze verdween dan ook weer langzaam maar zeker onder water. Na het lezen van de boeken kon ik echter niet meer om mijn wens heen en werd ik 'innerlijk geleid' om actie te ondernemen.

Wie vraagt....

Wellicht werd ik (onbewust) al eerder geleid om mijn "Ierlandwens" te gaan vervullen. Een paar weken voordat de boeken van Tanis Helliwell op mijn pad kwamen, had ik namelijk ook weer regelmatig contact met de moeder van een vriendin van mij via Whatsapp. - Zij en haar man wonen sinds eind jaren negentig in Ierland. - Nadat ik halverwege mei beide boeken had gelezen, kwam er ineens de gedachte in mij op om haar te vragen of dat zij nog hulp nodig hadden in Ierland of dat zij mensen kenden die hulp nodig hadden. Zo gedacht, zo gedaan! Een dag later kreeg ik een positieve reactie; zijzelf konden hulp gebruiken. Ze gingen voor het eerst hun cabin op Airbnb zetten, maar hadden al een vakantie geboekt. Ze zochten een gastvrouw die de (eventuele) gasten verwelkomde én de verantwoordelijkheid op zich nam van de cabin gedurende hun afwezigheid. Ik kon in hun huis verblijven, voor hun hond zorgen (als ik dit wilde) én een oogje in het zeil houden. Aan mij de vraag of dat ik dit wilde. Natuurlijk wilde ik dit! Tijdens mijn bezoek aan Ierland in 2015 hadden mijn toenmalige partner en ik hen bezocht en verbleven wij voor een aantal dagen in de betreffende cabin. Ik wist dus al bij voorbaat in welke schitterende en rustige omgeving ik de komende tijd zou verblijven.

Uitzicht vanaf het huis 

Op 12 juli kwam ik in het mooie Ierland aan en vanaf 1 augustus verbleef ik alleen in het huis. Ik had geen auto. Dat hield mij echter niet tegen om het nabijgelegen Kenmare regelmatig te bezoeken om boodschappen te doen, te winkelen, rond te struinen en/of te praten met de plaatselijke bevolking en middenstanders. Ik ben erachter gekomen dat behoorlijk wat Nederlanders zich hebben gevestigd in Kenmare en/of de nabije omgeving.
Wat betreft de eventuele gasten in de cabin; die kwamen er! De cabin was zelfs de gehele zomerperiode volgeboekt!! Dit tot grote verbazing van de ouders van mijn vriendin. Zelf was ik er niet verbaasd over.

Op verkenningstocht........

Ondanks dat ik geen auto had, heb ik toch behoorlijk wat van het mooie land gezien.

lekker chillen in de zon

Zo heb een klein gedeelte van the Kerry Way gelopen. Ik hou van wandelen. Wandelen in Ierland is echter niet te vergelijken met wandelen in Nederland. Daar ben ik inmiddels wel achtergekomen.😉 Ook heb ik weer met veel plezier deelgenomen aan een Seafari Seal and Eagle watching cruise, waarbij we diverse zeehonden van dichtbij en twee zeearenden van veraf mochten zien. De zingende, humoristische captain Ray vertelt met veel liefde en toewijding over zijn passie.Van zijn respectvolle benadering naar de schuchtere, gevoelige zeehonden en andere dieren kunnen wij nog veel leren! Gerard, die ik bij het Elohim Centre heb leren kennen, is ook nog een weekje geweest. We hebben het boeddhistisch meditatiecentrum Dgzogchen Beara bezocht en hebben er deelgenomen aan een geleide Love & Kindness meditatie. Een mooi centrum in een erg mooie omgeving, direct gelegen aan de Atlantische oceaan. Ook zijn we dolfijnen wezen spotten met Skellig Tours & Fishing Trips in Caherdaniel. Wat een geweldige ervaring en we were 'lucky bastards' 😇🙇🍀🐬, want we hebben veel dolfijnen mogen zien.

Met mijn nicht Sandra en haar partner Harrie, die van 3 tot 10 september de cabin hadden geboekt, heb ik ook veel ondernomen. Zo zijn we in Killarney National Park geweest en hebben we onder meer Torc Waterfall bezocht. Als je in Killarney National Park bent, moet je deze ook bezoeken. Althans, dat vind ik. De Kerry Cliffs in Portmagee zijn qua schoon- en ruwheid net zo mooi en indrukwekkend als de Cliffs of Moher. Daarnaast zijn we ook nog behoorlijk sportief geweest. We hebben namelijk "Walk 4, over the Waterfall" in Gleninchaquin Park en "The Sheeps Head Way - Lighthouse Loop Walk" gelopen. Op deze twee wandelingen kom ik nog terug.
                 

Innerlijke ontdekkingsreis.......

Mijn nicht en ik in actie tijdens onze wandeling bij
"The Sheep's Head Way- Lighthouse Loop Walk

Behalve dat ik wat van het mooie land heb gezien, heb ik ook een innerlijke ontdekkingstocht gemaakt. Op de eerste plaats kwam ik mezelf een paar keer behoorlijk tegen tijdens de twee wandeltochten, met name bij "The Sheeps Head Way - Lighthouse Loop Walk." Bij een aantal afdalingen en beklimmingen verstarde ik van binnen en durfde ik geen stap meer te verzetten. Allerlei angsten kwamen omhoog. Ook vergeleek ik mezelf soms met Sandra en Harrie, die een stuk sneller de beklimmingen en afdalingen namen. Ik bleef niet bij mezelf, verloor me in de ander. Ik voelde weerstand en kon niet meer van de wandelingen genieten. Het stemmetje in mijn hoofd maakte er een heel verhaal van. Opgeven en/of omdraaien en teruglopen was echter geen optie, letterlijk en figuurlijk niet. Op een gegeven moment lukte het mij toch op om het stemmetje in mijn hoofd stil te krijgen en de wandelingen te hervatten. Dit lukte door:

1. mijn weerstand en angsten er even te laten zijn;
2. te stoppen met een verhaal maken van mijn weerstand en angsten;
3. te stoppen met mezelf te vergelijken met anderen en terug te komen bij mezelf.
Na afloop van beide wandelingen was ik oprecht blij dat deze wandelingen op mijn pad waren gekomen. Ze hadden mij weer bewust gemaakt van dingen die stiekem weer een klein beetje naar de achtergrond waren verdwenen.

Blij en trots op het einde van de 
"Sheep's Head Way - Lighthouse Loop Walk" 

Een bezoek aan een plaatselijke kapper zorgde ook nog voor innerlijke beroering 😲😉. Het kleuren van mijn haar had ze prima gedaan. Het knippen daarentegen.........veel te kort😶😲😓. Ik heb er ook een paar traantjes om gelaten. Ik voelde me ineens zo onzeker. Als ik in de spiegel keek, zag ik een gekortwiekte Monique en ..tjoep...... daar ging mijn eigenwaarde ⇓. Dit, terwijl ik diep van binnen weet dat het om je innerlijk gaat, je ziel en niet om het uiterlijk, je lichaam. Dit diep van binnen (weer) voelen, heeft wel eventjes geduurd. Mijn bezoek aan de plaatselijke kapper heeft mij dus een mooie les opgeleverd, alhoewel het wel even duurde voordat ik dit zag en met name voelde. De bekende slogan "Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper" gaat voor mij dan voorlopig ook niet meer op. 😉

In de weken dat ik alleen in het huis verbleef, heb ik me ook weleens eenzaam gevoeld. Ik zat namelijk in the middle of nowhere, 's avonds was het er pikkedonker en ik had geen auto. Maar ondanks dat doe ik het zo weer!! Het is een namelijk een geweldige plek om te wonen, midden in de natuur in een schitterende omgeving en heerlijk rustig!! Wat betreft mijn gevoelens van eenzaamheid; deze willen mij zeggen dat ik alles in mezelf mag vinden. Bovendien ben ik (jij) nooit alleen, maar zijn we AL-EEN. We mogen ons dat alleen weer gaan her-inneren en diep in onszelf gaan voelen.

Mijn band met het Elohim Centre

Kruinchakra - Genade - Laatste Inwijding:
helende tuin, zelfrealisatie tuin. © reyer boxem

In dagblad Trouw stond er onlangs een artikel over het Elohim Centre in Veelerveen. Met dit centrum en deze krachtplaats heb ik sinds 2010 een onlosmakelijke band. Een kristallen schedel leidde mij er destijds naartoe. Tussen 2010 en 2014 heb ik het centrum voor 'zelfrealisatie en nieuwetijdsorganisaties' diverse malen bezocht om er healingsessies en/of workshops te volgen. Vanaf juni 2014 ben ik er ook begonnen met participeren (lees: vrijwilligerswerk doen op basis van kost en inwoning.) In eerste instantie deed ik dit participeren week op, week af. Vanaf eind september 2016 tot eind juni jongstleden heb ik er aaneengesloten geparticipeerd. De aanleiding hiervoor was het verbreken van mijn relatie. Het was voor mij zo klaar als een klontje om direct een tijdje bij het Elohim Centre te gaan participeren. Waarom? Onder meer, omdat:

1. Ik voelde dat mijn ziel voor langere en aaneengesloten periode op de krachtplaats wilde verblijven;
2. Ik voel(de) me bij het Elohim Centre en binnen het team thuis;
3. Ik een bijdrage wil(de) leveren aan de Nieuwe Aarde.

Van te voren had ik niet gedacht dat ik negen maanden aaneengesloten zou participeren, ik had het niet zo gepland. Valt het leven eigenlijk wel te plannen? Ik ga hier nu niet nader op in, het is namelijk een mooi onderwerp voor het schrijven van een nieuwe blog.

Weerstand in mezelf

Mijn ziel gaf dus aan dat zij voor langere tijd op de krachtplaats wilde verblijven en participeren en ik gaf hieraan gehoor. Bij voorbaat wist ik echter dat ik weerstand in mezelf zou tegenkomen.
"Weerstand in jezelf en de diepere lagen van je ware Zelf en eenheidsbewustzijn
Door het werken kom je zowel de weerstand in jezelf, als de diepere lagen van je ware Zelf en je eenheidsbewustzijn, tegen. Je wordt gevraagd om niet alleen te komen consumeren, maar vanuit eigen kracht en bewustzijn mede-drager en inspirator te zijn van de sfeer en het doel van de nieuwetijds Elohim woon-werk-gemeenschap".
(Zie ook: specifieke werk, vrijwillige vacatures langere termijn)



Trollenbos - Vrijheid:
helende tuin, zelfrealisatie tuin. © reyer boxem

De weerstand in mezelf kwam er ook. Weerstand om bijvoorbeeld bepaalde werkzaamheden uit te voeren, zoals schoonmaken. Het liefst werkte ik namelijk in de chakra- en moestuinen en het fotograferen van producten en deze online zetten, deed ik ook erg graag. De teamleden spraken mij erop aan als zij weerstand bij mij voelden en/of zagen. Ze gaven mij tools hoe met deze weerstand om te gaan. Deze niet te negeren maar er te laten zijn zonder jezelf erin te verliezen, zonder er een heel verhaal van te maken in je hoofd zodat het de overhand kan krijgen. De weerstand te (door)voelen, te (door)zien om het daarna weer los te laten en door te gaan met je werkzaamheden. Mijn persoonlijk zelf vond het niet altijd leuk als de teamleden of mijn medeparticipanten (Mirel, Peter, Pascale) mij aanspraken op mijn weerstand. Mijn ware zelf vond er echter niets van. Het ware zelf vindt namelijk nergens iets van, het heeft geen oordeel, het is oordeelloos.


 Weerstand van anderen

Kristallijnen Zelf - Christusbewustzijn:
helende tuin, zelfrealisatie tuin. © reyer boxem

Ik kreeg niet alleen te maken met weerstand van mezelf, maar ook met weerstand van bijvoorbeeld mijn mede participanten. De kunst was om hier oordeelloos naar te kijken en hem (haar) erop aan te spreken vanuit je ware zelf, zoals de teamleden dit ook bij mij deden. Er waren momenten dat dit aanspreken mij gemakkelijk (lees: natuurlijk) afging. Hiermee bedoel ik dat ik er niet over nadacht maar gewoon sprak vanuit mijn ware zelf.

Er waren ook momenten dat dit in eerste instantie niet lukte. Dan had ik bijv. de volgende gedachte: "Dadelijk vindt .... mij niet meer aardig als ik haar aanspreek op haar weerstand." Mijn hoofd maakte er van te voren al een heel verhaal van. Het was dan niet mijn ware zelf die sprak, maar mijn persoonlijk zelf, mijn innerlijke meisje dat graag wil dat iedereen haar lief en aardig vind. Ik was dan niet meer bij mezelf maar bij die ander, ik was meer met die ander bezig. Bij het Elohim Centre maken ze je hiervan bewust en krijg je handvaten aangereikt om bij jezelf te blijven en een onderscheid te maken tussen je persoonlijk zelf en je ware zelf. Door weer terug te gaan naar mezelf en mijn innerlijk meisje de aandacht en liefde te geven die ze op dat moment nodig had, lukte het mij toch om mijn mede participant op zijn weerstand aan te spreken vanuit mijn ware zelf.


Innerlijke kinderen

Naast weerstand in mezelf en van anderen kwam ik ook diverse innerlijke kinderen tegen, zoals het onzekere meisje, het perfectionistische meisje en het meisje met een minderwaardigheidsgevoel. Dit uitte zich onder meer in gedachten, zoals: " Koken voor groepen van vijftien personen kan ik niet." "Ik leer het nooit om menulijsten te maken." "Schoonmaken is minderwaardig aan kantoorwerk." Om bij dit laatste te beginnen: schoonmaken is niet minderwaardig aan kantoorwerk. Dat zijn wij, mijn volwassen zelf en mijn innerlijk meisje, ons inmiddels wel bewust en we voelen dit beiden ook zo. Het maken van menulijsten kan ik inmiddels ook en koken voor groepen van 25 personen of meer, daar draai ik mijn hand ook niet meer voor om.😉 

 

Er toonden zich dus innerlijke kinderen die pijnstukken uit het verleden met zich meedragen aan mij om gezien te worden. Er lieten zich echter ook andere kinderen zien. Zo was er:

1. Het blije en speelse kind, dat grinnikte om en met de trollen en liedjes voor ze zong.
2. Het enthousiaste kind, dat de teamleden, mede participanten en gasten enthousiast vertelde over haar ontmoetingen met bijvoorbeeld reeën, pestvogels en de gekraagde roodstaart.
3. Het creatieve kind, dat vol liefde en dankbaarheid voor de natuurwezens (ook) een dromenvanger maakte voor de Elftentuin.
4. Het verwonderde kind. Vol verwondering omdat het haar lukt om een groenling, die zich in de kas had opgesloten, in haar handen te krijgen en naar buiten te dragen. Eenmaal buiten bleef de groenling nog even heel rustig op haar arm zitten.

Ontmoetingen

Elfentuin- Innerlijk kind:
helende tuin, zelfrealisatie tuin. © reyer boxem

Vele mooie mensen heb ik ontmoet tijdens mijn participatieperiode. Ontmoetingen met gasten, met cursisten (lees: workshoppers) en natuurlijk mijn medeparticipanten. Sommige kwamen om de twee weken een dag of een paar dagen in de week participeren. Anderen participeerden voor langere, aaneengesloten periode, zoals Mirel, Peter en Pascale. Mirel en Peter verbleven net als ik in de groepsaccommodatie Happiness. Pascale woonde (en nog steeds) in het huis ernaast. Als je langere tijd met elkaar participeert, bouw je een band met elkaar op. Zo ervaar ik het in ieder geval. We hebben veel 'lief en leed' met elkaar gedeeld. Ook spiegelden ze mij regelmatig, evenals de teamleden en gasten. Niet altijd even leuk voor mijn persoonlijk zelf. Mijn ware zelf vond er echter niets van. Ik heb nog steeds regelmatig contact met Peter, Mirel en Pascale en ben blij en dankbaar dat we elkaar hebben leren kennen.

Naast de vele mooie ontmoetingen met mensen heb ik ook veel mooie natuurwezens mogen ontmoeten, zoals eekhoorns, de gekraagde roodstaart, jonge groenling die op mijn arm bleef zitten, pestvogels en last but not least de reeën. Met de reeën, ik noem ze Elohim reeën, heb ik een speciale band. (Zie ook: mijn band met de Elohim reeën)


Verbondenheid en De Nieuwe Aarde

Vanaf de eerste keer dat ik bij het Elohim Centre kwam, deze maand alweer 7 jaar geleden, voel ik me met het centrum verbonden. Deze verbondenheid heeft zich alleen maar verdiept naarmate ik er in 2014 ook ben gaan participeren. Het verschil met participeren toen en nu is dat er nu meer van de participanten wordt gevraagd. Als je nu wilt komen participeren, wordt er van je gevraagd om niet alleen aan je eigen processen (lees: stukken) te werken. Hierin geen verschil met 2014. Daarnaast wordt je gevraagd om "vanuit eigen kracht en bewustzijn mede-drager en inspirator te zijn van de sfeer en het doel van de nieuwetijds Elohim woon-werk-gemeenschap". Dit ervoer ik in 2014 nog niet zo, of in ieder geval stukken minder. Een ander verschil met het participeren in 2014 is dat de participanten nu meer gezien en gehoord worden door het team. Ze staan niet meer achter het team, maar meer naast het team. Het team is zich er nu meer bewust van dat zij, de krachtplaats en Moeder Aarde de participanten nodig hebben voor de verdere opbouw van de Nieuwe Aarde. Ik ervaar nu meer verbondenheid tussen het team en de participanten dan in 2014. Het is mooi om deze ontwikkeling van zowel het team als de participanten te mogen zien en te ervaren.

Momenteel zit ik in Ierland, een schitterend land waar ik me ook thuis voel. Ondanks de fysieke afstand voel ik me nog steeds erg verbonden met het Elohim Centre en haar teamleden. Ik ben blij en dankbaar voor wat zij voor de Nieuwe Aarde doen en over hebben, wat zij mij hebben geleerd en waarvan zij mij bewust hebben gemaakt. Vanuit Ierland ga ik verder met wat ik geleerd heb tijdens mijn participatieperiode en lever ik mijn bijdrage aan de Nieuwe Aarde. Ik sluit deze blog af met de illustere woorden: " I'll be back." 😁


Lemurisch bos. © reyer boxem












.




 

 

 

 




 









Spiegelbeeld, vertel eens even...

"Spiegelbeeld, vertel eens even"..... Zo begint het liedje van Willeke Alberti en zo begint ook deze blog. Dit is dan ook meteen de enige overeenkomst tussen beide. Ik ga hier namelijk niet hebben over het beeld dat ik zie als ik in een letterlijke spiegel kijk. Nee, deze blog wijd ik aan Zebedee, een spiegel van vlees en bloed. Een spiegel van vlees en bloed? Wie is Zebedee dan wel niet? Zebedee is een paard, een Tinker. Hij is een van de drie paarden van onze nieuwe buurman Huub. Ja, zo verhuis je vijftien jaar niet en zo verhuis je twee keer in zeven maanden tijd, maar dat even terzijde. Zebedee is niet alleen een paard; hij is ook een co-coach, een spiegel, net zoals Tatanka en Luke, de andere twee paarden van Huub.

Onze buurman Huub is coach. Een van de coachingsmethodes die hij gebruikt tijdens zijn sessies is equicoaching. Equicoaching is een vorm van ervaringsgericht leren. Bij equicoaching ga je naast coaching gesprekken namelijk oefeningen doen met een paard. Hierbij wordt de P.A.S. (Paard Als Spiegel) - methodiek gebruikt waarbij het paard als co-coach wordt ingezet. Door oefeningen te doen met het paard, in dit geval Zebedee, Luke of Tatanka, ontstaan er snel inzichten over het eigen gedrag. "Paarden reageren namelijk onbevooroordeeld, puur en zijn daarom de perfecte spiegel tijdens de coachsessies. Ze maken je bewust van gedachten, gevoelens en overtuigingen die je hebt, waarna je hieraan kan gaan werken. Uitgangspunt bij de coachsessies is dat de oplossing altijd in de persoon zelf zit". (Bron: spirithorsecoaching.nl)

Een aantal weken geleden had ik mijn eerste equicoachsessie. Nadat Huub en ik met elkaar hadden gesproken, ging ik de wei in om kennis te maken met Luke, Tatanka en Zebedee. Ik had vrijwel meteen contact met Zebedee. Het voelde voor mij dan ook heel natuurlijk om met hem oefeningen te gaan doen. Deze verliepen voor het grootste gedeelte 'gemakkelijk' (lees: natuurlijk), omdat ik de oefeningen deed vanuit mijn buik en hart. Ik dacht na niet wat ik deed, ik deed het 'gewoon'. Soms was ik echter aan het nadenken. Zebedee spiegelde mij dan meteen door niet meer mee te doen met de oefening. Het contact tussen ons was (even) weg. Door Huubs eerlijke en confronterende manier van vragen stellen, werd ik me hiervan bewust. Op het moment dat ik de oefening weer 'gewoon' deed, dus zonder erover na te denken, deed Zebedee ook weer mee. Het contact tussen ons was hersteld. Erg bijzonder om te ervaren!

Inmiddels heb ik drie equicoachsessies gehad. De laatste twee sessies spiegelden Zebedee en Huub mij behoorlijk. Het contact tussen Zebedee en mij verliep ook moeizamer dan tijdens de eerste sessie. Dit kwam onder meer omdat hij voelde dat ik te graag contact met hem wilde. Dit schrikte hem af met als gevolg dat ik in eerste instantie helemaal geen contact met hem kon maken. Dit vond ik erg. Het voelde voor mij zelfs als persoonlijk falen. Dit was natuurlijk niet zo, maar zo voelde ik het wel. Huub maakte mij erop attent dat ik wel erg streng voor mezelf was, veel in mijn hoofd zat en maar moeilijk de controle los kon laten. "Laat het los", zei Huub. "Als Zebedee niet wil komen, dan is dit gewoon even zo. Maak het niet groter dan het is. Als ik slecht gehumeurd ben, blijven Zebedee, Luke en Tatanka ook uit mijn buurt. Het zij zo. Trek het je niet persoonlijk aan. Dat doe ik ook niet", zei Huub.

Als iemand tegen je zegt dat je erg streng bent voor jezelf, veel in je hoofd zit en maar moeilijk de controle los kunt laten, is dit niet leuk om te horen. Het is behoorlijk confronterend zelfs. Toch heeft die persoon, in dit geval Huub, gelijk. Zelfs bij het schrijven van deze blog merk ik dat ik wel erg streng voor mezelf ben. Ik doe er al een paar weken over om deze blog te schrijven. Ik wil namelijk dat hij perfect is. Maar waarom en voor wie? Voor Zebedee en Huub? Zebedee leest deze blog niet en voor Huub is het niet belangrijk hoe ik deze blog schrijf. Hij waardeert het zeer dat ik een blog wijd aan hem en zijn paarden. De manier waarop ik het doet, interesseert hem niet. "Boeien", hoor ik nu in mijn gedachten. Deze woorden heeft Huub wel vaker tegen mij gezegd. Hij en ik weten wat hij hiermee bedoelt.
Vanavond (8 november) voel ik dat ik eindelijk klaar ben met deze blog. De woorden "Ik ben er klaar mee en schrijf gewoon op hoe ik het voel" komen in mij op. Niet denken, maar doen. "F... it". Ik heb deze blog vanuit mijn hart geschreven en ik ben er trots op. "Dank je wel, Huub en Zebedee voor jullie spiegels".


Zebedee en ik tijdens de derde sessie. In eerste instantie kreeg ik geen contact met hem. Huub gaf me daarom een mindfulness oefening. Erg bijzonder om te ervaren wat er toen gebeurde. Want op het moment dat ik niet meer in mijn hoofd zat en ontspande, kwam Zebedee naar mij toe en ontstond deze verbinding tussen ons.








.

Het concert



Gisteravond waren mijn partner en ik op bezoek bij Ruud en Marga. We zaten in de tuin te praten toen ik ineens een bepaald geluid hoorde. Dit geluid was afkomstig uit de tuin van de buren. Ik spitste mijn oren om te horen of dat ik het bij het rechte eind had. En jawel hoor, nog geen minuut later werd mijn vermoeden bevestigd. Ik hoorde luid en duidelijk een kikker kwaken. Na navraag bleek dat de buren aan beide kanten een vijver hadden waarin een kikker zich had gehuisvest. Het geluid wat ik hoorde, was echter nog niets vergeleken met het geluid dat over enkele uren zou ontstaan. "Al dagenlang kunnen wij 's avonds laat en 's nachts gratis genieten van een concert.........gecomponeerd en gedirigeerd door kikkers", vertelden Ruud en Marga.

Kwakende kikkers "achtervolgen" me de laatste paar weken regelmatig. Zo ontmoet ik ze bij de vijver in de Pillar of Light - Sekinah tuin van het Elohim Centre, waar je me regelmatig kunt vinden. En twee weken geleden bij Nationaal Park De Meinweg was het ook weer raak. We hoorden de kikkers al van verre. Toen wij de poel naderden waarin ze zich bevonden, hielden ze zich rustig. Deze rust duurde maar eventjes. Nog geen vijf minuten later gaven ze weer een heel concert weg. Ze kwaakten alsof het een lieve lust was en/of dat hun leven ervan afhing. Een gedeelte van dit concert heb ik op video opgenomen. (klik op de pijl om de video te bekijken, te beluisteren en te genieten van een gratis concert)

Kwakende kikkers maken mij vrolijk. Dit in tegenstelling tot misschien wel de buren van Ruud en Marga, die van het gekwaak niet kunnen slapen. Verder betrap ik me erop, dat ik bijna elke keer als ik kwakende kikkers hoor automatisch een liedje ga neuriën. Het zit nu al dagenlang in mijn hoofd. Regelmatig hoor je mij deze dagen dan ook het liedje neuriën of zingen. De meesten kennen het wel. Al zullen sommigen van jullie misschien wel een link leggen tussen dit liedje en Kerstmis. Paul McCartney heeft het gecomponeerd en gezongen en het heet 'We all stand together'. Elke keer als ik dit liedje zie of hoor, word ik blij. Graag deel ik dan ook onderstaande video met jullie en nodig ik jullie hierbij uit om te ervaren wat het liedje met jou doet. Als je wilt, kun je jouw ervaringen met mij delen.





Luidruchtig en onvermoeibaar..............!

Bij het krieken van de dag worden wij de laatste weken regelmatig wakker. Door wie of wat worden wij dan wakker, vragen jullie je misschien wel af? We worden wakker van een bepaald geluid dat ik niet kan omschrijven. Het is me echter gelukt om het geluid én de "boosdoener" ervan op video vast te leggen. (klik op de pijl om de video te bekijken, te beluisteren)
Papa merel maakt ons dus wakker. Om iets na vijf uur in de ochtend maakt hij duidelijk kenbaar dat hij én wakker is én weer druk in de weer is.Sinds een aantal weken nestelt familie merel namelijk weer in de klimop langs de muur in onze achtertuin.


papa merel in het nest

Papa en mama merel hebben het er maar druk mee. Vanaf een uur of vijf in de morgen vliegen ze af en aan met voedsel voor hun wurmen om pas weer bij zonsondergang de zoektocht naar voedsel te staken. Met het aanbreken van de volgende dag wordt het hele ritueel dan weer herhaald. Met dit proces zijn papa en mama merel wel een paar weken zoet, mits ze niet zijn verongelukt of dat hun nest is leeggeroofd door bijvoorbeeld katten, kraaien of eksters. Het nest in onze tuin zit goed beschut in de klimop. Een kat, kraai of ekster kan er niet bij. Althans, dit is gelukkig nog nooit gebeurd. Vanochtend vroeg in bed maakte ik me echter wel wat zorgen, toen ik een aantal eksters in de buurt hoorde krassen. Om mezelf gerust te stellen, ben ik even naar buiten gegaan om te checken of dat het nest niet was leeggeroofd. Gelukkig was dit niet het geval.

Papa merel heeft twee gewoontes die hij vaak gebruikt om het nest in te vliegen. Deze zijn:
1. Hij vliegt van het dak van de schuur naar het tuinscherm. Vanaf het tuinscherm maakt hij een scherpe bocht naar links en vliegt dan zo het nest in;
2. Vanaf het dak van de schuur vliegt hij rechtstreeks het nest in.
Ook steekt papa merel zijn "mening" niet onder stoelen of banken. Als wij in de tuin zijn, maakt hij op niet mis te verstane wijze kenbaar dat wij effekes moeten opkrassen zodat hij naar zijn nest kan. Dit doet hij door het geluid te maken dat je in de video kunt horen. Dit geluid maakt hij ook elke keer als hij het nest in- of uitvliegt. Hij maakt dus behoorlijk wat "kabaal". Dit in tegenstelling tot mama merel, die je bijna niet hoort maar wel af en aan ziet vliegen.

Luidruchtig of niet? Vroeg wakker gemaakt of niet? Onvermoeibaar zijn beide merels en ik heb respect voor ze. Ik geniet ervan om ze in hun doen en laten van dichtbij te mogen meemaken en hun jong(en) hopelijk te zien opgroeien.



 papa merel op het tuinscherm voordat hij het nest invliegt